Diócesis de Lugo

Experiencia 1

Enviada por Fozar el 11 de noviembre de 2015:

Apostaté alrededor de 2009. La única traba fue que tuve que enviar dos cartas: la primera fue aparentemente ignorada por el Obispado, supongo que para ver si iba en serio. Por otra parte, me respondieron en «perfecto castellano», aunque mis cartas iban en aquel otro dialecto que chapurreamos por estas tierras para fastidar al gobierno central y ser unos separatistas filo-etarras (ha ha ha). El tonillo paternalista de la carta de respuesta no tenía desperdicio, me recordó a la última vez que me confesé para comerme una hostia (en la iglesia…)

Nunca comprobé en persona si mi nombre había sido borrado en mi ex-parroquia, lo tendré que hacer en el futuro. Por si alguno lo duda: apostatar no es una chorrada. Poco a poco, socava la posición de España con respecto al Concordato. Así que no basta con ignorar a la Iglesia: ellos no te ignoran a ti si le pueden sacar réditos a tu membresía (aunque tú no te enteres).

Como decia mi abuelo: «te venden fincas en el cielo, pero ellos las compran en la tierra».

Experiencia 2

Enviada por Non Serviam el 26 de julio de 2016:

No me resultó para nada sencillo apostatar, debido a los constantes impedimentos primero del obispado y luego de mi parroquia. El trámite finalmente se llevó a cabo, después de aguantar un tono paternalista y soberbio por parte de la Iglesia.
Sin embargo, cuando conseguí finalizar el proceso, la satisfacción fue enorme. Animo a todo el mundo que lo quiera intentar a apostatar, es solo cuestión de voluntad!

Experiencia 3

Enviada por Xabier el 26 de enero de 2017:

Me ha resultado sencillo apostatar en la diócesis de Lugo, con un pero.
Obtuve la partida de bautismo en Santiago A Nova (tardó un par de días desde que la pedí). Hasta aquí todo bien.
Me presento en el obispado con dicha partida, fotocopia compulsada de DNI y el formulario escrito que ofrece esta web.
En mi caso, me pusieron problemas con el formulario. Decían que había información que no era real, y que debía escribir yo de mi mano un texto diciendo que por qué quería apostatar. Así lo hice, extrayendo varias frases del documento de esta web.
Una vez tuve los tres documentos, el amabilisimo Jose Manuel Penela tramitó la solicitud de apostatía y minutos después salí del obispado con el documento que me «certifica» como apóstata.

Experiencia 4

Enviada por ZRM el 23 de abril de 2018:

Presenté los papeles para realizar la apostasía en octubre del 2017. Meses y meses de que me den excusas, sin ningún resultado, y de presentarme en el obispado semana sí, semana también.

Hace tres días recibí una carta del vicario diciéndome (en un tono bastante paternalista y descortés) que el escrito que presenté (el escrito que haya para descargar en esta página) presenta exigencias jurídicas que no puede cumplir y que por tanto no puede hacer nada al respecto. Me da dos soluciones: que me retracte de dichas exigencias o que pague a un notario. Por otra parte no me dan la opción de citarme con él o entregarle otro escrito, con lo cual me he quedado sin opciones. ¿Alguna idea de qué hacer?

Experiencia 5

Enviada por Pilar el 13 de marzo de 2019:

Teño que dicir que estou en trámite xa que aínda non me respostaron por escrito.
Eu presentei o escrito coa documentación requirida. Aquí teño que dicir que cando acudín pola partida de bautismo, o creg preguntoume para que a quería e como cheiraba a tostada, resposteille que a precisaba para casar pola Igrexa (moitas luces non debe ter porque una persoa que desexa recibir ese sacramento non lle coloca a coletilla «pola Igrexa» porque para elas, para eles, casar e recibir o sacramento).
O día 4 de febrero acudín ao Bispado de Lugo e presentei a documentación, recibiume unha rapariga nova e moi amábel que está contratada por uns meses. Expliqueille que desexaba presentar a documentación e que precisaba selo na miña copia de tal presentación. Selouma e despois de facelo preguntoume se falara co Vicario do Bispado. Díxenlle que non e púxose un pouco nervosa por se meterá a pata poñendo o selo de recepción. Manifestoume que ía chamalo por teléfono para preguntarlle. Como o meu desexo non era que a traballadora tivese ningún problema, ofrecinme a non utilizar a copia se o Vicario a culpaba de ter actuado sen permiso del. Saín pasear por Lugo mentres ela consultaba. Pouco despois chamoume por teléfono e dixo que todo estaba ben, que non había problema pola recepción da documentación e que o Vicario me chamaría por teléfono.
Un ou dous días despois recibín una chamada telefónica e, moi cordial, e como se me coñecese de toda a vida, díxome que era Mario, o Vicario do Bispado e que o escrito que presentara tiña defectos de forma, que manifestaba nel afirmacións que non eran certas e que o mellor que podía facer para apostatar era enviarlle un escrito explicándolle os motivos porque, en caso contrario, tería que respostarme por escrito a esas afirmacións «falsas».
Eu, que o tratei coa mesma cordialidade finxida que el empregara, resposteille que os motivos para a miña apostasía xa quedaban claros no escrito presentado e que agradecía que me respostase e canto antes o fixese, mellor.
Falamos do meu bautismo aos poucos días de nacer e, polo tanto, á miña ignoración sobre aquilo que me estaban impoñendo e non só a min, senón tamén á miña nai e ao meu pai que na España franquista non éran libres para deixar sen o «sacramento» á súa querida filla.
Insistíu en que lle enviara un escrito explicando os motivos e, como me fartou un pouco a insistencia, co mesmo bo rollo co que mantivemos a conversa, resposteille, una vez máis que eu son atea e que, en calquera caso, apostataría porque non desexaba pertencer a unha Igrexa na que multitude de cregos veñen violando pequenos dende hai moitos anos. Eu agardaba a resposta típica: son casos aillados (non o son e sábeo), estamos nisto…. Pois non, contestóume que a miña afirmación non era doutrina científica (a Igrexa falando de ciencia, o non vai máis!). Eu, que non acostumo a calar, resposteille que científica non sería pero si empírica, posto que o que eu afirmaba baseábase no coñecemento da experiencia e da observación dos feitos que están a suceder e que viñeron sucedendo e agora se descubren.
Chegados a este extremo, manifestoume que el tamén era profesor universitario (o certo é que non sei a que veu tal autobombo) e… nada máis me puido dicir porque quedou algo sorprendido.
Expúxenlle, una vez máis, o meu desexo de que me respostase por escrito, deille as grazas por chamarme axiña e…. ata hoxe. Fai poucos días, mais agardo impaciente a resposta…. Imaxínoa! Continúo na loita e teño claro que apostato!